Opa_Raoul_2020Raouls opa woont sinds vorig jaar in een verzorgingstehuis, deze zomer wordt hij 91. Raoul besloot dat hij zijn bibliotheek wilde lezen, zijn verhalen wilde horen en hem wilde vragen wat hij er allemaal van begreep, voor het niet meer zou kunnen. Voor Het Blad van NRC schrijft Raoul elke maand een column over de gesprekken met zijn opa.

Opa’s bibliotheek (30/1/2020)

Schaapjes aan de hemelbaan (3/3/2020)

Als je iemand hebt gevonden die bij je past, dan blijf je (30/3/2020)

Je moet er 5 meter van maken, minstens (29/04/2020)

Dankjewel, gorgonzola (3/6/2020)

Als je er dan toch bent (29/6/2020)

Geel touwhaar (2/9/2020)

Een mooie film maken (28/9/2020)

Een nieuw sprookje (2/11/2020)

Vergeet niet te dansen (3/12/2020)

InSurinameVoor alle lieve mensen die dit mogelijk maakten: het is nu, een dag later, al moeilijk om er woorden voor te vinden of om te geloven dat het werkelijk gebeurde, maar het gebeurde. Ik zal dit niet vergeten. Ik zal niet vergeten wat dit zegt over mensen. En ik zal niet vergeten hoe we dit deden, samen. DANK. Sanneke Van Hassel, Black Harmony, Johan Simons, Ellen Walraven , Yoskha Malais, Jimmy-Pierre, Manon van Impelen, Theater Rotterdam, Romano Haynes, Tjon Rockon, Karin Amatmoekrim, Jorgen Raymann, Peggy Wijntuin, Aisa Winter, Noraly Beyer, Pierre Bokma, Rita Dulci, Iwan Brave, Tessa Leuwsha, Michiel van Kempen, Carl Haarnack, het grote goede al en aaaaaal die mooie moeders, opa’s, oma’s, tantes, broertjes, zussen en vaders in de zaal!!! Ik heb jullie gezien. Ik heb jullie gevoeld. En het was magisch.

“Literaire verkenning van Suriname is soms ondraaglijk, dan weer relativerend licht”, de Volkskrant, 9 september 2018, lees het hele artikel hier.

Gemist? Bekijk een sfeerimpressie hier.

Omdat er niets was zonder de mama’s.

Gister, een uur na onze Skype-afspraak, skypte mijn moeder. „Als je Skype probeert te openen via Safari werkt dat niet!” riep ze. Ik zuchtte dat ik vorige week al uitlegde dat je Skype opent via Skype en dat ik inmiddels een film zat te kijken. Zij klaagde dat het nooit uitkwam als zij belde en of ik dat stomme Facebook even kon wegklikken, want in de reflectie van mijn bril meende ze mijn tijdlijn te zien. „Dat is geen Facebook”, bromde ik, „maar een Word-bestand over wat ik leerde van mijn moeder, voor de krant”. Dat vond ze interessant. „Verkeerd met geld omgaan”, dacht ze hardop, „kleren kopen en niet schoonmaken”. Ik, nu definitief in pubermodus, bromde dat er ook leuke dingen waren die ik van haar leerde en dat ik, nee, geen zin had om die op te noemen. Dat ik het stukje wel zou sturen als het af was. „Graag van tevoren”, zei ze, „misschien vergeet je iets”.IMG_1550

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/21/je-liet-me-mijn-eigen-regels-bedenken-13102841-a1574174

In de week dat ik een brief schreef aan mijn 13-jarige zelf voor de achterpagina van NRC, vond ik toevallig ook mijn puberdagboek terug. Op de zolder van mijn opa. Voor de achterpagina van NRC las ik het terug, in vijf stukjes (waarvan we de derde niet online kunnen vinden, sorry):

Puberbrief #1 “Mijn eigen soapopera”
Puberbrief #2 “Kakker, gabber, skater of alto”
Puberbrief #4 “Mama is mijn beste vriend”
Puberbrief #5 “Een puber die volwassen wordt”
Samen met fotograaf Niels Blekemolen maakte ik nieuwe rubriek over wie mensen zijn en wie mensen spelen, elke woensdag in nrc.next.
monnik
werkpak2
werkpak3
werkpak4
werkpak5
werkpak6
werkpak7
werkpak8
werkpak9
werkpak10

culstructuurraoulDe padvinder is TERUG! En gaat op zoek naar zijn Surinaamse roots. Elke maandag in nrc.next.

Achtentwintig jaar lang was ik de enige bruine telg van een geheel wit gezin. Tot ik op een middag een mailtje kreeg: ‘IK BEN OP ZOEK NAAR MIJN ZOON RAOUL DE JONG ? ? ?’. Mijn Surinaamse vader had God gevonden en zocht naar zijn kinderen. Zeven in totaal, bij vier moeders. Ik ben de oudste, de enige van een Nederlandse vrouw.

“Papa Paramaribo” (12-10-15): http://www.nrc.nl/next/2015/10/12/papa-paramaribo-1545585.

We zitten in het Surinaamse restaurant op de Zeedijk waar we tijdens onze eerste ontmoeting hadden gegeten, mijn vader en ik. Toen was er een man op ons afgestapt, net als ik een halfbloed. Hij was zonder zijn vader opgegroeid, vertelde hij, had hem pas twee weken eerder ontmoet. Op zijn iPhone liet hij een filmpje zien van dat moment, zonder te weten dat wij precies in dat moment zaten. Mijn vader moest huilen, daarna ik, toen de man. Snotterend stonden we op en midden in het restaurant gaven we elkaar brother hugs.

“De stille plantage” (19-10-15): http://blendle.com/i/nrcnext/de-stille-plantage/bnl-nn-20151019-1548775

 

moonrisekingdom

Ik zal u niet vertellen waar het is, wel hoe u er kunt komen. De deur achter u dichttrekken, daar begint het mee. En hopen, nee, gelóven dat het met alles wat u daarbinnen achterlaat op de een of andere manier wel goed zal komen. Dan twee uur lang reizen met de tram, de metro en de bus. Langs flatgebouwen, kantoren, hijskranen en rokende fabrieken, windmolens en elektriciteitspalen, over snelwegen met toerende auto’s tussen mensen die net zo ongelukkig kijken als u. Totdat, plotseling: een wonder! De lucht! En daaronder weilanden met koeien en schapen. Vanaf daar gaat u verder te voet. Steeds dieper een bos in, tot u niets meer hoort behalve het ruisen van de wind. Langs water, een heuvel af, over een brug, en als u dan twee keer afslaat naar rechts, dan bent u er.

“Geen wifi, wel stinkwantsen”: http://blendle.com/i/nrc-handelsblad/jonge-juffers-determineren-geen-wifi-wel-stinkwantsen/bnl-nrc-20150704-1510954

“Er bestaan plekken waar je zonder chipknip door de stationshal kunt lopen. Waar mensen praatjes met je maken in de metro. Plekken waar geen stoplichten zijn. Of waar niemand op stoplichten let. Waar mensen zingen op straat. Waar mensen wonen in rieten hutjes. Of in bomen…”

“De zomer is om uit te zoomen”: http://blendle.com/i/nrc-handelsblad/centrum-van-mn-wereld-maar-niet-in-de-zomer/bnl-nrc-20150619-1505693